Monday, November 1, 2010

NOVEL SUNDA "Baruang Kanu Ngarora"

Barang bréh Nyi Dampi nénjo Nyi Rapiah datang ka bengong, bet jadi geulis kabina-bina. Bijil cahaya meni mancur. Turug-turug geus lila teu papanggih. Baréto mah can bisa ngomé manéh . Ngomong dina jero atina, “Sameureun Aom Kusman mani kokolopokan palay ka Nyi Rapiah, da sakie geulisna.”
Ketika Nyi Dampi melihat Nyi Rapiah datang ke bengong, Nyi Rapiah terlihat sangatlah cantik. Keluar cahaya yang memancar. Ditambah lagi sudah lama tidak berjumpa. Dahulu belum bisa merawat diri. Berbicara dalam hatinya “Pantas Aom Kusman seperti tergila-gila kepada Nyi Rapiah, karena begitu cantiknya.”

Cék Nyi Rapiah, “Calik Embi! Nyandak naon éta téh?”
Kata Nyi Rapian, “Duduk Bi! Bawa apa itu?
Walon Nyi Dampi, “Rupi-rupi baé, Lis, aya sinjang, aya kekemben.”
Jawab Nyi Dampi, “Rupa-rupa saja, Lis, ada kain ada juga kemben.”
“Cing ninggalan. Ieu bogoh samping kebat. Sabaraha pangaosna?”
“Coba lihat. Ini suka kain kebat. Berapa harganya?”
“Eta mah teu kirang deui Rp.25, mésérna ogé Rp.22,5.”
“Itu tidak bisa kurang Rp.25, belinya juga Rp.22,5.”
“Beu naha mahal-mahal teuing? Teu kenging Rp.15.?
“Kenapa mahal sekali? Tidak bisa Rp.15?”
“Teu kenging, Lis, mésérna ogétebih kénéh. Sareng ieu embi ngabantun lélépan lucu pisanm pantes dianggo ku Elis. Geura anggo dina jariji.”
“Tidak bisa, Lis belinya saja masih jauh. Ini juga membawa cincin yang lucu, pantas dipakai oleh Elis. Coba pakai di jari.”
“Tuluy, ninggang kana réma anu sakitu manisna. Geura tingali éta berlianna mani enyut, cahayana kuwung-kuwungan. Mirah delima anu di tengah sakitu lucuna, manis siga amis, kulit konéng kasipuh ku watang emas, mani ngagempur.”
Lalu, dipakai oleh jari yang begitu manisnya. Coba lihat itu berliannya bersinar, cahayanya berkilauan. Merah Delima yang ditengah sangatlah lucu, manis sekali, kuning dipoles oleh watang emas, sangat berkilau.
Cék Nyi Rapiah, “Edas, Embi mah ku tiasa mapantes téh. Sabaraha ieu téh pangaosna?”
“Kata Nyi Rapiah, “Aduh, Embi bisa sekali memuji. Berapa ini harganya?”
“Ari pangaosna mah Rp.25, dan berlianna enya ogé lalembut, tapi aralus, teu aya nu paut; mirah delimana oge bangsana saé.”
“Kalau harganya hanya Rp.25 dan berliannya juga kecil-kecil namun bagus, tidak ada yang gagal, merah delima bangsanya juga.”
“Ah mahal teuing, Embi, teu gaduh artosna; ongkoh ari ali mah goréng-goréng ogé, geus gaduh. Ngan éta baé samping, kuring meuli hiji, lamun dipaparinkeun Rp.20.”
“Ah terlalu mahal, Embi, tidak punya uangnya, dan juga kalau cincin, jelek-jelek juga sudah punya. Namun itu saja kain, saya beli satu jika dikasih Rp.20.”
Mangga baé Lis dimurahkeun, étang-étang ngahaturkeun sawaréh; ka nu sanés mah moal dihaturkeun.  Ari éta lélépan, upami palay mah mangga baé montong digaleuh.”
“Silakan saja LIs dikasih murah, hitung-hitung memberi sebagian, ke yang lain tidak akan dikasih. Jika itu cincin silakan saja jangan dibeli.”
“Montong digaleuh kumaha? Méré?”
“Jangan dibeli bagaimana? Memberi?”
“Enya ngahaturanan.”
“Iyah silakan.”
“Ah, Embi mah sok ngabobodo, kawas ka budak.”
“Ah embi suka berbohong, seperti ke anak.”
“Ih, sanés kitu, ari sayaktosnamah mah Embi téh jaba rék dagang bari ngemban dawuhan Aom Kusman ka Nyai, saurna palay wawuh. Upami Nyai keresa wawawuhan sareng anjeunna, mangga éta lélépén ngahaturanan. Da saenyana mah éta téh kagunganana, lain dagangan.”
“Ih bukan begitu, sebenarnya Embi itu disamping mau dagang juga mengemban amanat dari Aom Kusman kepada Nyai, katanya ingin berkenalan. Jika Nyai bersedia berkenalan dengan beliau, silakan itu cincin diberikan. Karena sebenarnya itu adalah milik dari beliau, bukan dagangan.”
Nyi Rapiah sajongjonan mah ngahuleng baé, teu ngajawab. Geus kitu pok ngomong, “Saha Embi ari Aom Usman téh?”.
“Nyi rapiah seketika berfikit tidak menjawab. Setelah itu dia berkata “Siapa Embi Aom Kusman tersebut?
“Ah Nyai mah mamamdaluan, piraku teu uninga, kapan putrana Juragan Demang.”
“Ah Nyai pura-pura, masa tidak tahu, anaknya Juragan Demang.”
“His, Kuring mah daék lolong teu acan tepang. Ari jenenganana mah nya sok nguping baé.”
“His, saya benar-benar tidak tahu, bulum bertemu. Jikalau namanya suka mendengar.”
“Naha da itu mah uningaeun ka Nyai.”
“Kenapa, dia itu tahu kepada Nyai.”
“Pantes baé, da pameget mah sok anclongan.”
“Pantas saja, karena laki-laki suka bergaul.”
Ti dinya kusiwel Nyi Dampi nyokot potret Aom Usman tina pésak baju kutang; sor disodorkeun ka Nyi Rapiah, bari luak liuk ka tukang, bisi aya nu ngawaskeun. Ku Nyi rapiah ditampanan bari imut, tuluy diilikan didangdak déngdék. Ngomong jero atina “Emh, sok komo teuing buktina, potretna sakieu kasepna, surup jadi putra menak. Nya ieu lalaki nu matak ngagegelokeun awewe teh.”
Dari situ Nyi Dampi mengambil Potret Aom Kusman dari saku kutang, lalu diserahkan kepada Nyi Rapiah, sambil larak-lirik ke belakang takut ada yang mengawasi. Oleh nyi Rapiah diterima sambil tersenyum lalu dilihat dengan seksama. Berbicara dalam hatinya “Emh,apalagi ini buktinya, potretnya begitu tampan, cocok jadi putra bangsawan. Ini lelaki yang bisa membuat wanita tergila-gila.
Pikir Nyi Rapiah mimiti gedag rek kabengbat ku nu kasep. Kalau tidak takut oleh orang tua, dan sudah punya kekasih, sepertinya akan nekad.
Ceuk Nyi Dampi, “Kumaha, Lis, cocog?”
Nyi Rapiah seuri bari nyodorkeun deui potret ka Nyi Dampi.
Nyi Rapiah tertawa sambil memberikan potret kepada Nyi Dampi.
“Kumaha, Lis kinten-kintenna?”
“Bagaimana, Lis, kira-kiranya?”
“Emh, Embi lain bangbang lain pacing, lain campaka kuduna.”
Nyi Dampi seuri bari nungkupan sungut, sarta tuluy ngomong, “Wah, Elis, na kudu kumaha? Rasa Embi mah geus aduna pisan, nu geulis ka nu kasep.”
“Ih lain ki kituna Embi, ngan kitu wae, Embi langkung uninga, kapan kuring rek lakian. Pisakumahaeun temen sepuh-sepuh, lamun kuring aya lampah nu teu pantes. Bongan teu tibareto, da ku abah oge moal burung dihaturkeun, lamun enyaan mah. Ngan eta ari menak ka somah teh sok nyecepo, ngarurujit. Ayeunamah  lajeungkeun bae, sugan jaga di aherat tepang sukma padasukma. Ari ieu lelepan lain teu nuhun, ngan kuring risi bisi kauninga ku sepuh sae haturkeun deui bae.
“Ih bukan begitu Embi, namun begitu saja, Embi lebih dahulu tahu, saya akan menikah. Bagaimana teman,orang tua, jika saya melakukan perbuatan yang tidak pantas. Kenapa tidak dari dahulu, oleh abah juga pasti akan diijinkan, jika memang benar. Namun itu kalau bangsawan ke rakyat suka menganggap remeh. Sekarang teruskan saja, mungkin nanti nyari di aherat bertemu sukma dengan sukma. Jika ini cincin bukan tidak terima kasih, namun saya risih bisa diketahui oleh orangtua bagusnya berikan lagi saja.

Sabot keur kitu jebul Nyi Haji Abdul Rauf, nyampeurkeun ka pangkeng. Nyi dampi pahibut nyumputkeun potret, sieuneun kaperego ku Nyi Haji. Cek Nyi Haji, “Naon nu rek dibeuli teh, Nyai?”
Ketika itu datanglah Nyi Haji Abdul Rauf, menghampiri ke Pangkeng. Nyi Dampi cepat-cepat menyembunyikan potret, takut ketahuan oleh Nyi Haji. Kata Nyi Haji, “Apa yang akan dibeli itu Nyai?
“Omong Nyi  Dampi, “Ieu putra teh palay sinjang,pangaosna Rp.20.”
Omong Nyi Dampi, “Ini anak ingin kain, harnyanya Rp.20.”
“Pek bae deui.”
“Silakan saja lagi”
Samping dicikot ku Nyi Rapiah, tuluy dibayar ka Nyi Haji, ingdungna Nyi Rapiah. Kontan.
Kain diambil oleh Nyi Rapiah, lalu dibayar ke Nyi Haji, mamanya Nyi rapiah. Kontan.
Nyi Dampi amit, tuluy balik gura-gitu, lantaran atoh dumeh nampa ladang samping, batina gede.
Nyi dampi pamit, lalu buru-buru, karena gembira karena menerima uang kain, labanya besar.

0 komentar:

Post a Comment

sunda harga matiku

sunda harga matiku

Pengikut